Letra de 'Lantaarnpaalverhaal' de Harrie Jekkers

Het is 1 juli 1958. Ik ben jarig en parkeer onder de huiskamertafel mijn
pasgekregen, rode brandweerauto tussen de voeten van buurvrouw De Wit. Ik
ben die dag zeven jaar geworden. Omringd door een woud van nylon
koffievisite-benen die bij elke beweging zachtjes knisperen, kijk ik
nieuwsgierig omhoog. De benen van buurvrouw De Wit verdwijnen onder een
groene plooirok
Waar zouden ze ophouden
Ik pak een van de brandweermannen van de achterbank en schuif de ladder
van de auto uit tussen de benen van buurvrouw De Wit. Langzaam klimt de
brandweerman tussen de nylonkousen omhoog. Bovenaan kijkt hij onderzoekend
van links naar rechts en tuurt vervolgens tussen de dijen in de duisternis.
Niks bijzonders. Ik schuif op mijn knieen een stukje naar voren. Verderop
onder de jurk houden de nylons op, maar de benen gaan gewoon door!
Waarheen
De brandweerman maakt een klein sprongetje en komt zwevend op de rand van
de stoel tot stilstand tussen de benen van buurvrouw De Wit. Ik buig zover
mogelijk voorover. De kous houdt niet echt op. Een klein, dun, zwart stukje
loopt nog verder door omhoog. Voorzichtig trippelt de brandweerman naar
voren. De warme dijen strelen de zijkanten van mijn hand. Met een gil
slaat buurvrouw De Wit haar knieen als een bankschroef tegen mijn oren.
Dan gilt ze opnieuw, spreidt haar benen met een ruk en schuift haar stoel
achteruit. Ik zie nog net hoe de benen verdwijnen in een roze onderbroek.
Aan de andere kant van de tafel staan de benen van mijn moeder op. Haar
hoofd verschijnt rood en ondersteboven onder de franjes van het tafelkleed
"Wat zit je daar toch allemaal uit te spoken?"
Ik besluit om te gaan huilen
"Rustig maar", zegt mijn moeder. "Pak maar een mariakaakje en ga maar
buiten spelen"
Even later zet ik op straat mijn step tegen een lantarenpaal. Ik begin te
klimmen. Mijn dijen, die schuren langs de lantarenpaal. De warmte van het
ijzer dringt door mijn broek. Als ik bijna boeven ben word ik overvallen
door een merkwaardige sensatie. Ik klem me vast aan de lantarenpaal. Een
warm gevoel schiet via mijn liezen omhoog langs mijn ruggegraat. Opeens
zie ik de roze broek en de benen van buurvrouw De Wit. Het gevoel zwelt
aan en het lijkt alsof mijn hele lichaam wil zingen. Ik kijk om me heen.
De straat, de huizen, de tuintjes, de bomen, de hele buurt waarvan ik elk
hoekje en gaatje ken, verandert in een sprookjeswereld waarin alles klopt
en iedereen gelukkig is
Ik druk mijn lippen tegen het ijzer en klim hoger, steeds hoger en dan ebt
het gevoel weg. Ik laat mezelf een stuk zakken en klim opnieuw omhoog, tot
aan de ronding van de lantarenpaal, maar het gevoel komt niet meer terug.
Kwaad draai ik de lamp uit de fitting en smijt hem omlaag. Jarenlang bleef
ik geloven in dat er magische toverkracht school in lantarenpalen. Ik hield
dit geheim voor mezelf en elke dag klom ik omhoog
Nooit stelde de lantarenpaal me teleur. Altijd, als ik bijna boven was,
veranderde de wereld in het gelukzalige sprookje dat ik nergens anders kon
vinden. Pas op mijn dertiende, toen ik via vriendjes en beduimelde
pornoblaadjes langzaam begon te begrijpen dat de ooievaar een gewone
ordinaire klotevogel was, staakte ik mijn klimpartijen en begon ik gewoon
mijn handen te gebruiken, net als iedereen. Vooral op het strand was dat
makkelijk. Daar waren geen lantarenpalen